Heel nieuwe naam

EEN HEEL NIEUWE NAAM (en nog meer veranderingen)

Stichting Dierentehuis Vijfheerenlanden, Culemborg eo. (voorheen Dierentehuis Leerdam).

Ongetwijfeld gaan wij straks in de volksmond Dierentehuis Vijfheerenlanden heten, of Dierenasiel Vijfheerenlanden. Ons nieuwe e-mailadres luidt bijv al “ dierentehuis.vhl@gmail.com “. Maar gaat u er nu eerst maar eens aan wennen dat wij niet meer Dierentehuis Leerdam heten.

De website gaat uiteraard helemaal aangepast worden, maar dit zal pas over een paar weken (eind maart) helemaal klaar zijn.

Dit is een periode vol veranderingen en helaas ook onzekerheden voor ons. Niet alleen onze naam en e-mailadres zijn veranderd. Ons gebouw aan de Koenderseweg ziet aan de horizon langzaamaan het onvermijdelijk vertrek opdoemen zonder dat er al bekend is waar we onze nieuwe deuren zullen openen, de krant staat er soms vol van. De gemeenten rondom ons zijn gefuseerd, nieuwe regels, nieuwe wethouders, andere provincie. Kortom, turbulente tijden.

Tegelijkertijd zijn we óók, na een jarenlang overlegtraject, per 1 januari 2020 ontliëerd (lees…..gescheiden !) van de Ned. Ver tot bescherming van Dieren (in kort de NVBD of nog korter de DB). In 1994 werd onze Stichting door de DB Leerdam opgericht en nu 25/26 jaar later zijn we dus gescheiden. Dat heeft niets met onze wederzijdse doelgroep van doen – met ons allen komen we nog steeds keihard voor ons beider doelgroep de DIEREN op – maar heeft puur een organisatorische reden omdat er wel heel erg veel zelfstandige afdelingen en stichtingen aan de DB boom hingen wat de besluitvorming binnen de DB werkelijk enorm bemoeilijkte.

De DB heeft niet voor niets haar ongeveer 200 zelfstandige afdelingen in de loop der jaren al teruggebracht tot een paar regiokantoren, allemaal direct ressorterend onder het hoofdbestuur in Den Haag. Geen 200 zelfstandige besturen van afdelingen meer met eigen meningen en ideeën. En dan ook nog een hele trits van stichtingen waar het hoofdbestuur eigenlijk helemaal geen zeggenschap over had. We wonen in Nederland hé ! Iedereen moet meepraten en er moet gepolderd worden. Kortom, het aanpassen van de verenigingsstructuur was een logische en goed te begrijpen stap.

Maar nu volgt mijn persoonlijk stukje om uit te leggen waarom ik deze scheiding, hoe begrijpelijk en logisch ook, beslist betreur.

In 1988 werd ik gevraagd of ik een tijdje de penningmeester van het asiel aan de Lingedijk wilde worden. Al snel bleek ik eigenlijk de penningmeester van de NVBD- afdeling Leerdam, Vianen, Culemborg eo te zijn geworden. In die tijd waren er in Nederland nog rond de 200 lokale DB verenigingen, met eigen bestuur. En al die lokale verenigingen waren dus lid van de landelijke DB.

En dat “even” bestuurslid worden, is ook nogal wat langer geworden, me dunkt…. Ruim 31 jaar verder zijn we nu.

Als je op een Algemene Leden Vergadering kwam, zaten al die afdelingen vertegenwoordigd door 1,2 of 3 bestuursleden in een echt grote zaal. Het hoofdbestuur aan een tafel vooraan op het podium en die 200 tot 300 man/vrouw - ondertussen veel door elkaar kakelend - stonden in rijen voor de microfoons om commentaar op en over alles en nog wat te geven. Dierenbeschermers zijn vaak nogal eigenwijze mensen. Waarom denk je dat er honderden kleine stichtingen zijn die zich op

dierengebied bewegen, en allemaal denken ze dat hun aanpak eigenlijk de beste en meest diervriendelijke is. Maar verder waren het beslist heel gezellige bijeenkomsten met een fantastisch hoofddoel en daar gaat het uiteindelijk om.

Rond 1990 werd duidelijk dat de DB Leerdam de boer op moest voor een nieuw zwerfdierenasiel. Net zo’n tijd waar we NU in zitten. Veel stress, teleurstellingen, plezier, saamhorigheid, maar ach wat we waren we jong en energiek. Als penningmeester van de DB Leerdam richtte ik samen met de toenmalige DB Leerdam-voorzitter Mevr Burgers van de Diefdijk in 1994 de Stichting Dierentehuis Leerdam op.

Na 10 jaar lief, leed en geploeter gedeeld te hebben, openden we in 1999 het nieuwe asiel aan de Koenderseweg. Stichting en DB Leerdam hand in hand want de besturen bestonden grotendeels uit dezelfde mensen. Het kindje Stichting Dierentehuis Leerdam stond vanaf dat moment op eigen benen, maar papa/mama DB stond klaar om de jonge spruit voor omvallen te behoeden.

Bij beide besturen zat ik de meeste tijd als voorzitter/penningmeester. Binnen de landelijke DB zat ik ook in een aantal overlegstructuren wat best zijn nut had voor ons Dierentehuis Leerdam.

Zo rond 2007 begonnen de plannen van de landelijke DB voor een andere organisatiestructuur vastere vormen aan te nemen. Geen makkelijk traject. Maar niettemin fuseerden in 2012 onze afdeling, afdeling Gorinchem, afdeling Tiel, afdeling Sliedrecht, afdeling Dordrecht en afdeling Hoeksche Waard tot de grote regioafdeling DierenWaarden. 6 besturen smolten samen tot 1 regiobestuur. Zo liep dat proces in heel Nederland.

Maar…… in bijna elke oude afdeling zat een geliëerd zelfstandig draaiend asiel. Elke afdeling WAS in feite HET asiel. En toen bleek al snel waar een ieders hart lag. Niet bij een grote DB afdeling met kantoortje langs de snelweg bij Sliedrecht. Natuurlijk niet….. het hart lag bij het asiel. Bij de vrijwilligers. Bij de dieren.

Ikzelf hield het maar 2 jaar uit als DierenWaarden penningmeester. In 2015 trad ik af en dat was daarmee ook een feitelijk einde aan mijn bestuurlijke band met de DB. (De regioafdeling DierenWaarden ging trouwens daarna al snel op in de Landelijke DB).

Diezelfde landelijke DB die ons en al die andere Stichtingen (de asielen) in het inmiddels voormalig DierenWaarden gebied ( behalve Leerdam ook Gorinchem, Tiel en Hoeksche Waard) zo rond 2016 voorstelde om de juridische en financiële banden maar helemaal door te snijden.

Een mens kan dwarsliggen, wijzen op de wederzijdse historische banden etc etc. Veel van de betrokkenen zagen dat als argumenten uit een tijd die je ook kon omschrijven als “Jaaaaa Vroegâh, toen had je nog kûile in de weg” (op zijn Haags ). Bovendien moesten statuten ed allemaal aangepast worden en meer van dat soort hindernissen opgelost worden. Wat een gedoe.

Maar goed, eind 2019 zette ons Stichtingsbestuur dan toch de handtekening onder het document inzake de ontliëring per 01-01-2020. Voor de andere bestuursleden was het een beetje een ver-van-hun-bed show, maar ik was deel van een inmiddels ver maar wel roemrijk verleden. Mij leverde deze scheiding best wel een beetje amputatiepijn op.